Mis-communicatie lezing
Verslag paranormaal beurs Eindhoven in februari 2006.
Voordat de beurs openging voor het publiek hadden we al met verschillende standhouders mogen bidden.
Naast ons stond Alida. Wij hebben haar steeds meer leren kennen als een zeer lieve vrouw met een bewogen hart voor de medemens. Op de vorige beurs had ze namelijk onze gebedshulp gevraagd voor een oude doodzieke cliënte van haar. Toen ze ons zag, kwam ze meteen aan onze tafel zitten om te vertellen dat het gebed was verhoord. Met een stralend gezicht vertelde Alida dat deze vrouw vredig is gestorven op een bijzonder moment en dat het met haar kinderen ook goed was gekomen. Alida vroeg ons: "Zullen we samen de hemelse Vader danken daarvoor?" Met z'n drieën dankten we God.
Tijdens de lezing op zaterdag bleek ik niet helemaal duidelijk geweest te zijn. Enkele mensen kregen daardoor de indruk dat ik suggereerde dat iemand niet geopereerd hoeft te worden als er eerst voor hen gebeden was. Het is sowieso altijd goed dat er melding gemaakt wordt bij de organisatie als er iets gebeurd is op de beurs wat niet juist is. Dan kan de organisatie daar ook maatregelen tegen nemen. Deze mensen waren zo verstandig om dit ook te melden bij de organisatie, die ook gelijk de nodige maatregelen nam door ons te schrappen van de lezing-lijst. Deze keer berustte het echter op een mis-communicatie. Dat konden we zelf ook bewijzen, want in de nazorg brief (die we meegeven aan al diegenen voor wie we hebben gebeden) staat namelijk ons advies (vetgedrukt) dat de mensen juist niet moeten stoppen met de medicijnen of doktersbehandeling en dat ze voor ons pas genezen zijn als een dokter hen genezen heeft verklaard.
Zondag konden we door dat misverstand geen lezing meer geven. Alida wilde haar hele lezing tijd aan ons afstaan, maar dat vonden we echt te veel van het goede. Alida bleef aandringen. Het werd "fifty-fifty". In die 20 minuten hebben we voor meer mensen mogen bidden dan op de 45 minuten durende lezing van de dag ervoor.
Christus raakte ieder persoon voor wie we baden op een heel specifieke bijzondere wijze aan. Ik zou daar boekdelen over kunnen schrijven. Een bijzondere situatie met het echtpaar Jaap en Anita wil ik u niet onthouden. Jarenlang had Anita last van een onverklaarbare zeer pijnlijke ziekte. Na het gebed zei Anita: "Het leek wel of er een deur tussen God en mij stond en daarom kon God mij niet kon helpen. Ik wil dat God binnen kan komen!" Gelijk dacht aan de tekst in het boek Openbaringen waar Jezus Christus zegt: "Zie ik sta aan de deur (van je hart) en ik klop ..." en aan een "brievenbus-relatie" met God. Zij binnen, Hij buiten. Dat beaamde Anita ook. We gingen weer in gebed. Op dat moment hoorde ze een duidelijke innerlijke stem zeggen: "Gaat u maar aanzitten ..." Na het gebed was Anita zeer ontroerd doordat ze een diepe aanraking van Christus had ervaren. Anita ontkende op mijn vraag of ze wist wat het tweede gedeelte van de tekst was. "Zie ik sta aan de deur en Ik klop ..., indien je Mij binnen laat zal Ik een maaltijd met je houden." Vol verbazing keek ze me aan. "Waar is de pijn Anita?", vroeg ik. Verbaasd zei ze: "Die is weg!" Haar man Jaap was ook diep onder de indruk. Ook hij verlangde dat wat hij bij zijn vrouw zag.
