Nek en schouders chronisch
Tineke vertelt het verhaal van Maria die op haar diepe indruk heeft gemaakt.
Ik zal het nooit meer vergeten hoe Maria, daar op het podium voor honderden mensen haar twee handpalmen liet zien met beide een grote bloedblaar erop van wel 2 cm groot. Het was tijdens een gebedsgenezingsavond van Charles Dnifon. Met tranen in haar ogen vertelde ze hoe aan die blaren was gekomen. Ze had haar huisje gepoetst en gepoetst, iets wat ze altijd graag had gedaan, maar al jaren niet meer had gekund vanwege de ernstige pijn in haar nek en schouders. Eerst kreeg ze op haar rechter handpalm een bloedblaar. Toen is ze verder gaan poetsen met haar linkerhand waar ook al gauw een bloedblaar op kwam.
Ze vertelde haar verhaal en haar strijd rondom de genezing. Door een ernstig ongeluk bleef ze ondraaglijke pijn houden in haar nek en schouders. Ze kon niets meer. Haar armen kreeg ze niet meer omhoog. Na vele onderzoeken en pijnbestrijding zeiden de dokters: "Mevrouw, we kunnen niets meer voor u doen, u moet hiermee leren leven." Er was echter niet te leven met deze helse pijn. Ze liet voor zich bidden en op slag verdween de pijn. Binnen 24 uur kwam de helse pijn terug in nog grotere hevigheid. Weer liet ze voor zich bidden en weer kwam de pijn binnen een dag terug. Ze werd overmand door teleurstelling en ontmoediging en ze was vreselijk boos op God. Ze nam zich voor om nog één keer voor zich te laten bidden ...
Toevallig ... (?!) vertelde Charles over het Joodse volk die onderdrukt werd door de Farao (het beeld van de vijand die ons onderdrukt met ziekte). God had hen bevrijdt uit de handen van de onderdrukker. Terwijl zij in die vrijheid wandelde kwam die zelfde onderdrukker hun weer achterna, met een groot onoverwinnelijke legermacht (zo ook kan de onderdrukker ons achterna komen en ons opnieuw gevangen nemen door de oude ziekte of kwaal), maar Mozes bleef God vertrouwen en God gaf opnieuw een wonder. Op een bovennatuurlijke manier creëerde God een uitweg voor het volk. Toevallig werd die avond ook het lied gezongen: "Ik ging naar het vijandelijke kamp en ik nam terug wat de vijand van mij gestolen had ... hij, satan, is onder mijn voet."
Die avond werd Maria door Jezus voor de zoveelste maal verlost van haar kwaal en van de pijn. Toen diezelfde nacht de pijn weer terugkwam liet Maria haar genezing niet meer afpakken. Ze begon God te loven en te danken voor haar genezing. Toen bestrafte ze de satan en zei tegen hem: "Satan, in Jezus' naam, geef mijn genezing terug ... en verdwijn!" Ze ging het lied zingen dat we ook die avond hadden gezongen. De pijn vertrok! Even later neigde de pijn weer terug te komen. Ze ging weer in de strijd in de Naam van Jezus. Daarna is de pijn weggebleven. Een week later stond ze weer op het podium te getuigen. Als bewijs liet ze twee flinke bloedblaren zien, op iedere handpalm één.
