PRAKTIJK VOOR GEBEDSGENEZING

Vrouw 78 herstelt na hersendood en bijna doods-ervaring

Juni 2005

Het was de zaterdag net voor Pinksteren dat ik bericht kreeg dat mijn moeder, 78 jaar oud, met spoed was opgenomen in het ziekenhuis. Thuis was zij plotseling niet goed geworden, het leek erop dat zij een herseninfarct had gekregen. Dit was zaterdagmiddag zo rond een uur of twee. Ze was zo ziek, dat ze waarschijnlijk al zou zijn overleden voordat we bij haar waren. De doktoren hadden haar aan de apparatuur gelegd en geconstateerd dat zij hersendood was. Er kwam geen enkele prikkeling meer door. Haar ogen reageerden niet meer. Haar onderlichaam was tot aan haar middel al helemaal koud. Haar gezicht begon te veranderen, en we wisten moeder gaat sterven. Ze had alleen nog een zuurstof slangetje in haar neus, de andere apparatuur was verwijderd omdat dit volgens de doktoren geen zin meer had. Het zou een kwestie zijn van nog een uurtje en dan zou zij overleden zijn. Ons werd gevraagd welke kleding moeder moest dragen als zij zou zijn overleden.

Zo rond een uur of acht kwam de predikant van de hervormde gemeente om ons geestelijk bij te staan. Hij pakte zijn bijbel en vroeg of hij een stukje mocht voorlezen uit de bijbel. De lievelingspsalm van mijn moeder was Ps. 84. Nadat hij dit had gelezen ging hij samen met ons bidden. Hij droeg mijn moeder op aan God, dankte Hem voor mijn moeder. Wat ik opmerkelijk vond was dat hij zei: "God, U bent de gever van het leven, we geven onze zuster in Uw Handen, maar U kunt haar als U dat wilt ook nog terug geven aan ons." Vervolgens hebben we allemaal afscheid van haar genomen. We zeiden: "Tot ziens!", want als je een kind van God bent weet je dat je elkaar terug ziet in de hemel.

Het was zo rond 21.30 uur dat de predikant aanstalten maakte om naar huis te gaan. Hij gaf ons zijn telefoonnummer, zodat we hem altijd konden bellen als mijn moeder zou zijn overleden. De predikant loopt naar mijn moeder toe legt zijn hand op haar schouder en zegt uit goed fatsoen, Dag zuster, tot ziens.

Vervolgens slaat mij moeder de ogen op en begint te praten; haar lichaam wordt weer warm. 

Het verplegend personeel is helemaal in paniek en roept: "Shit, dit kan niet, iemand die hersendood is kan niet weer tot leven komen." 
De doktoren werden erbij geroepen en mijn moeder werd weer aan de apparatuur gelegd. De hersenfuncties waren allemaal weer terug.

Mijn moeder was inmiddels tot grote vreugde van ons weer helemaal bij en begon te vertellen dat ze al in de hemel was geweest. "Het was er zo mooi!", vertelde ze, "de natuur daar is zo mooi en er is zoveel vreugde, engelen zingen tot eer van God." Ze kan het niet goed onder woorden brengen en is erg ontroerd. Ze had de keuze om te blijven of om nog weer terug te gaan naar ons. Ze heeft toen voor ons gekozen.
Na een aantal dagen is mijn moeder weer ontslagen uit het ziekenhuis. 

Nu ik dit schrijf is het anderhalf jaar later. Ze woont samen met mijn vader in een verzorgingstehuis en samen gaan ze nog geregeld even naar de markt om wat boodschapjes te doen. Ze genieten van alle dagen die God hun nog geeft.

Voor een maand terug moest ik zelf in het ziekenhuis zijn (Isala klinieken, locatie sophia in Zwolle). Het verplegend personeel wist nog van het gebeurde omtrent mijn moeder en vroegen hoe het met haar was, leeft ze nog vroegen ze. Ik zei, met een uurtje komt ze bij me op bezoek. Ze konden het haast niet geloven, dat zij nog leefde. Maar wij weten beter. Wij hebben een machtige God.
Hij is bij machte oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen. Hem zij de glorie!

Was dit een bijna dood ervaring? Ik ben er van overtuigd dat alleen Christus Jezus de enige is die de weg vrij maakt om naar de Vader in de hemel kunnen gaan. Alleen door Hem! Een andere weg is er niet. Hoe mooi sommige bijna dood ervaringen ook zijn. Wij hebben een moeder en vader die geloven in Jezus, waardoor de weg open is voor hen.

Ik wens u Gods zegen toe,

Arie Knikker